Monthly Archives: Kasım 2012

İçten, Gönülden Teşekkürler…

Standard

Yaralar ,

Bazı yaralar var dikiş tutar, peki insanın içinde büyüttüğü yaralar dikiş tutar mı,  kabuk bağlar mı çıkarıp biii kenara uzaktan bakar mı diğer hayatlara.

Ayşe ARMAN’ın hastaneye gelip yaptığı samimi destekle, sizlerden gelen binlerce yorumlar o kadar güzeldi ki bende başka hayatları, yaşananları okudum yorumlarınızdan. Sanki karşınızda ben varımda, birlikte dertleşiyoruz gibi, biii o kadar içten, hemde benim için zaman ayırıp sayfalar dolusu yazılarınız benim için çok değerli.

Yorumlarda bu hastalıkla daha önceden savaşan, bak ben hayattayım, başardım, sevdiklerime kavuştum, sende yaparsın, evettttt çok zor ama geçiyor düşüncesini bana kabullendirenler…

Madem bu görünüş, hiç önemli değilken yinede sen kafaya bu kadar takıyorsan canın yavrun Atakan için peruk masrafını kabullenmek isteyen ve iletişim bilgilerini yazan samimi, içten insanlarla tanıştım.

Zamanım güzel geçsin diye bana el işi malzemesi yollayanlar, gelen güzel kartlar, mektuplar, çiçekler hepsi ama hepsi beni çok duygulandırdı, sevindirdi.

Ayşe Hanım’ın perşembe günkü yazısından sonra mailime düşen yedibine yakın yorum, blog sayfamda yirmibin küsür tıklama vardı. O gün düşündümde ben bu hastalıkla karşılaşmadan, savaşım başlamadan önce ben neden sizler kadar duyarlı olamamışım. Kızdım kendime insan başına gelince anlıyor ufacık bir desteğin yüzünüze verdiği masum gülümsemeyi. Şimdi keşke her hastanın odasına dokunabilsem, biraz olsun destek olabilirmiydim sizler gibi…

Bugün beraberdik Ayşe Hanım ve Nova Hair firmasının sahibi Ertaç Şensoy’la foligraft sistem için kafa ölçüsü alındı. Eski saç rengime yakın, takıp çıkarma yok, duşa bile giriyorsun, kuaföre gidip fön çektirebiliyorsun, benim için en önemliside bir anne olarak Atakan’ım çeksede çıkmıyor, hatta oğlumu uyuturken saçlarımı okşayarak uyutma tadını tekrar yaşıcam… Daha ne olsun 🙂 Beni bu savaşımda yalnız bırakmadığınız için, bu sistem takıldığı zaman aynaya bakmama sebep olacağınız için Nova Hair firmasına çok ama çok teşekkür ederim…

Teşekkürler Ayşe Hanım, Ertaç Bey…

Sevgiyle en önemlisi sağlıkla kalalım.

Gamze ANNE

Teşekkürler, Ayşe ARMAN

Standard

Anne olarak girdi karamsar odama ama aydınlatıp çıktı…

İçten, sıcak, samimi, benimle birlikte gözyaşı döken, derdimi anlayan dertleştiğim biii gün geçirdim kendisiyle.

Ağladım anlattım, ağladım anlattım…

Gazeteci olarak dinlemedi beni, anne olarak dinledi.

Korkularım, yaşadığım sıkıntılar içimi hiç acıtmadı dedim, acımdan ne kadar ağlasamda oğlumdan ayrı oluşumun bana verdiği sıkıntı daha zordu. Cevaplayamadığım onca sorusu varken. Telefonda anne ben çok hastayım, senin benim yanımda olman gerekmez mi deyince, kalakaldım. Biiii anne olarak ne demem gerekirdi. Ben üzüntüden ne dediğimi hatırlamıyorum bile…

Bunun gibi bir sürü şey, bu hastalık gerçekten zor Ayşe Hanım’ada anlattım, içinizde yaşadığınız ölüm korkusu asla bitmez, taburcu olup eve çıksanız bile, hastaneden ki ben bu duyguyu daha yaşayamadım bedenimin eve girip, ruhumun kapının dışında ya da hastane odasında kalacağını, hiç bitmek bilmeyen düşünceleri kafanızdan silip atmanın kolay olmadığını, Atakan yanımda olsa dahi ona ne kadar samimi gülücükler atacağımı hiç ama hiç bilmediğimi anlattım.

Bana çok iyi geldi Ayşe Hanım’la konuşmak, sanki uzun zamandan beri tanıyormuş gibiydim. Ortak noktamız anne olmaktı. Atakan gelsin seni görsün dedi, bu sana iyi gelicek. Bu halimden korkar dedim, gördüğüm tedavi beni ne hağle getirmişti. Ben bile aynayla yüzleşemezken Atakan’ım napardı, nasıl karşılardı beni.

Bu kadere yenik düşme ne olur sana iyi gelecek, kendini iyi hissedeceğin herşeyi yapmaya, düşünmeye çalış dedi.

Çok özledim gerçekten içim yanıyor, gönlüm acıyor… O kadar büyümüş ki sevdiğimin çektiği fotoğraflara baktıkça yüzümdeki masum gülümsemenin yerini gözyaşı alıyor. Bensiz büyüyen, benim şahitlik edemediğim canım yavrum nasılda büyümüş öyle, bir yabancı gibi ekrandan seyrediyorum çekilen fotoğrafları, videoları…

Ooooffffffff Offfffffffffffff derinden bir offf…

Bitmek bilmeyen sıkıntılar geçsin artık, halsizliklerim geçsin artık tek dileğim SAĞLIK, gerisini bizim kocaman yüreğimiz halletsin…

Yazılarınızı takip eder, sizi ayrı biii severdim Ayşe ARMAN bana verdiğiniz içten destek için, samimiyetiniz için teşekkürler. Ziyaretiniz benim için çok değerliydi…

SEVGİLER, SAĞLIKLA KALALIM…

GAMZE ANNE…

Bir Ses

Standard

Bir ses duydum içimi acıtan, uzun zamandan beri bu kadar yakından duymadığım, içimi titreten kelimeydi. Gelen sesin sahibide dört yaşlarındaydı. Anne, anne diye seslendi üç defa. Hastane kolidorundan duyduğum sesti o ses…

Yataktan çıkıp yürüyebilseydim eğer o sesi duyduğumda, kapıyı açıp kucaklıyacaktım yavruyu. Sonra hıçkırıklara boğuldum, muhtacım bee Atakan’ım sana, sevgine, kokuna, canım annecim diye boynuma sarılışına, saçlarımı okşayarak uykuya dalışına muhtacım annecim… Ne gücüm kaldı, ne sabrım, ne gözyaşım.

Allah’ımdan ömrüne, tadına doyamayacağımız uzun yıllarımız olsun diye el açtım dua ettim.

Ağlamaksa eğer bende mutluluktan ağlamak istiyorum artık. Oğlum yanımda olsun, gülüşüyle bir kat daha keyifleneyim, yanında olmanın huzurunu yaşayayım… Yüce Rabbim yalvarırım tez zamanda şifanı yolla bana.

SAĞLIKLA KALALIM,

GAMZE ANNE…