Dokuz Şubat

Farkediyorum, Müdürüm Ömer beyden izin aldım. Gerçekten ben çok kötüyüm. Evde biraz dinlenmeme izin verirmisiniz dedim. Sağolsun hiç ikiletmedi. İki hafta oğlumla son zamanlarımdı, doya doya izlemeli, öpmeli, koklamalı, doyamam ama doymalıydım. Değerlerim düşmeye başlamış. Ama kara heber henüz gelmemişti. Sevdiğim sen çağırıyorsun, iyisin dese de ben anlıyorum, bedenimi tanıyorum, diş etlerim çekilmeye başlamış, sıvı sabuna bile basacak takatim yine kalmamış, avuç içlerim yine alcalı renk almış, benzim atmış vaziyetteydim. Annem bu izin nerden çıktı şimdi Gamze deyince geçen yıldan kalan izinleri bitirmemiz gerekiyormuş ondan izinliyim diye yalan söyledim. Her geçen gün, günlerin azaldığının farkındaydım. Sadece ben farkındaydım aslında, sevdiğim ikinci kez kanserin nüksetmesi olayına inanmamakta ısrarlı, benide inandırmaya çalışıyordu.

Öylesine içim yanıyor ki, canıma, yavruma, evladıma, balyanağıma her baktığımda burnunuzun direği sızlar derler yaa işte ben gerçekten o kelimenin gerçekliğini an bee an hissediyordum. İçim resmen kan ağlıyor vaziyetteydim. O sıralarda küçük meleğimde de öksürük, grip durumları var. Elimi kolumu kaldırıp, evladıma biii çorba kaynatacak durumda değilim. Mutfakta dağ gibi olmuş bulaşıklar, Atakan’ın odası oyuncakdan yürünmez halde. Dayımla, yengem geldi onlar bile şaşırdı evin o durumuna hatırlıyorum, iyimisin dediler, biraz halsizim dedim.

9 Şubat sabahı oldu. Sevdiğim tuttu elimden doktora götürdü sabahdan kan aldılar, göğüs kafesimden ilik aldılar. Öğleden sonra sonucu beklemek için ben oyalanayım diye biii AVM’ye götürdü. Biraz alış-veriş yaptım. Kırmızı kalpli bii çiçek almıştım, kötü haber alıp eve geldiğimizde o çiçek düşerek ikiye ayrıldı hiç unutmam. Tamam demiştim bu işaret, kalbimiz kırıldı, parçalandı, yuvamız ikiye ayrıldı işte diye sevdiğime göstermiştim çiçeği neyse…

Teknosa’daydık ordan ne olur sonuçlar çıkmıştır hadi biii bakalım, demez olsaydım, mağaza başıma yıkıldı. Trombositlerim 54.000 olmuş. Hemen gidelim dedim. Sevdiğim hala o kadar güçlü ki, sadece biii değerde biii problem var, güven bana inanki, ilaçla hallederler. Korkma diyor ama, ben duymuyorum bile, benim gözüm o an Atakan’ımda. Kaldı yavrum annesiz, daha çok küçük, ama bana ihtiyacı var, ben kadar kim düşünür ince detayları, içim işte cayır cayır yanıyor.

Randevu saatimiz geldiği halde, doktorum bizi almıyor, diğer hastaları bitirdi, saat:17:00 girdik içeri. Tamam anlaşıldı yüzünden demesine gerek yoktu ki, çöktüm sandalyeye. Sadece şunu hatırlıyorum üç ay içinde hem kanserli hücreleri temizlememiz gerek, hem de ilik bulup, nakile başlamamız gerek dedi, İmkansız dedim içimden.

Sevdiğim hala inanmıyor. Biii yanlışlık olmasın, diğer değerler iyi sadece trombosit düşmüş, doktorum hemen bizde yanlışlık olmasını isterdik ama kanser 2. kez tekrarladı malesef.

Amcam dışarda içine doğmuş gibi geldi bize destek olmak için.

Canım, tutunacak dalım, gücüm, kuvvetim, sabır taşım, düştüğüm uçurumdan beni çıkaran sevdiğim öylesine hıçkırıklara boğulmuşcasına ağlıyor ki anlatamam. Biii çare olsa belliki dağları devirir. Ana ne çare gelen Allah’dan olunca elin kolun bağlı. Sabret bee canım Atakan’ım önce Allah’a, sonra sana, sonra aileme emanet diyorum içimden.

Uzunca bii süre ağlamasını izledim, sonra kalktım ayağa, amcamın yanına gittim. Amca evi hemen satın derken bende başladım ağlamaya, bak amca söz ver, hemen evi satmalısınız, bak Emrah bu borcun altında ezilir, kredi borcumuz çok amca ne olur diye yalvarıyorum amcama. Kızım dur sen bunları düşünme diyor ama, nasıl düşünmem. Hem sevdiğini kaybetmiş, hem evladı anasız kalmış, bide 300.000’e yakın borç, olmaz satılmalı diyorum sürekli.

Eve geldik,

Annem, Atakan, Kardeşim, Yengem hastaneye kaldırmışlar, Atakan ateşlenmiş. Geldiler annem feryad içinde öğrendi. Anne bitti dedim, bitemez diye bağırdı, sen canımsın, dert ortağımsın benim, savaşıp tekrar kazanacaksın dedi. Annem çok zor ilik bulunmaz. Emrah senin ilacın, onunla git ve savaş, kazanmalısın diyorlar. Hayır diye bağırdım. Atakan ilk kanserimde daha 16 aylıktı, ama şimdi büyüdü 35 aylık, bilinci daha yerinde gidemez Emrah dedim, en önemli ilacımı, oğluma bırakıp gitmeliydim. Halamla düştük yola, sevdiğim hergün geldi hastaneye, babam, kardeşim, tüm sevdiklerim yine perişan olmuş. Beni mutlu etmek için elinden gelen ne varsa yapıldı.

Ama nasıl ayrıldım yavrumdan,

Dizlerimin üstüne, odasının kapısına çöktüm, titreyen sesimle Atakan insanlar birbirlerini çok sevseler bile bazen ayrılmak zorunda kalırlar annecim tamam mı dedim, hiç beni dinlemiyormuş gibi duruyordu oyuncaklarıyla oynuyordu masumca, gizlice dinlediğini bilirdim. Devamını getirdim, benim seni hiçbir zaman unutma ki çok sevdiğimi diyebildim sadece. O an kardeşimin Ozan’ımın duvarı yumrukladığını farkettim. Sonra benim bedenim, kaldırdılar, uzaklaştırdılar evden, haykırışlarım kulağımda inan ki şuan. Bedenimi ayırsalar ne olur ki, aklım, fikrim, düşüncelerim, hayallerim hepsi evde kaldı eyyyyyyy yaşam…

Ama şimdi bugün 8 Şubat 2014 geçmiş üstünden tam 2 yıl. Ben hayat dolu, yaşamı yakalamak için savaşan, ama evimde sevdiklerimle, oğlumla yan yana nefes alıyorum. Yüce Yaradanıma ne kadar şükretsem az olur.

SEVGİLER,

SAĞLIKLA KALIN,

GAMZE ANNE…